Wdecki Park Krajobrazowy - część I

Piątek, 30 marca 2012 · dodano: 01.04.2012 | Komentarze 4

Przebieg trasy: Wierzchucin-Dworzec PKP, Zielonka, Zdroje, Pruskie, Tleń, Osie, Żur, Wery, Drzycim, Gacki, Wyrwa, Sulnówko, Kozłowo, Terespol Pomorski-Dworzec PKP.

Zaliczone gminy: Cekcyn, Osie, Drzycim.

Decyzję o wycieczce na teren Wdeckiego Parku Krajobrazowego podjąłem dosłownie w ostatniej chwili. Szybkie przygotowanie do wyjazdu i mając nie więcej niż 15 minut popędziłem w kierunku dworca kolejowego Bydgoszcz Główna. Na peron wpadłem dosłownie w ostatniej chwili, ale zdążyłem:) Bilet musiałem kupić u konduktora – zapłaciłem o 5 zł. więcej niż w kasie. Potem czekała mnie godzinna podróż autobusem szynowym do Wierzchucina. Jechało się całkiem przyjemnie – nawet było gdzie rower postawić, a dobry humor poprawiło mi wpadające przez okna wagonu silne promienie słoneczne – zapowiadała się ładna pogoda.
Po wysiadce z pociągu na dworcu w Wierzchucinie od razu ruszyłem drogą w kierunku Zielonki. Jechało się bardzo przyjemnie: asfaltowa droga przez las. Minąłem Zielonkę, bardzo przyjemną wioseczkę i dalej przez Zdroje, gdzie cyknąłem fotkę miejscowemu kościółkowi (p.w. św. Mateusza Apostoła i Ewangelisty). Jeszcze przed dotarciem do wsi Pruskie, wjechałem na teren Wdeckiego Parku Krajobrazowego. Park ten został utworzony w 1993 roku z uwagi na wartości przyrodnicze, kulturowe, historyczne i walory krajobrazowe jakie posiada wschodnia część Borów Tucholskich (niepowtarzalność krajobrazu środkowego biegu Wdy). Jego obszar to ponad 23 tys. hektarów w skład którego wchodzą takie gminy jak Cekcyn, Osie, Lniano, Drzycim, Jeżewo, Warlubie i Śliwice. Park ten charakteryzuje bogactwo zarówno flory jak i fauny, a na jego terenie utworzono 5 rezerwatów przyrody.
Nie ma sensu dalej rozpisywać się na temat samego Parku, a zainteresowanych odsyłam na stronę www.wpk.org.pl.
Następną miejscowością, przez którą przejeżdżałem tego dnia był chyba wszystkim dobrze znany z uwagi na swoje walory turystyczno-wypoczynkowe Tleń. Tutaj z pobliskiego mostu udało mi się uchwycić dość ładny widok rzeki Wdy. Jak potem się okazało, było to chyba jedyne miejsce na mojej trasie, w którym rzekę tą można dostrzec z tak szerokiej perspektywy. Kolejną miejscem, który zamierzałem zaliczyć było Osie czyli siedziba Parku i zakładów mięsnych „Gzella”. Zanim jednak tam dojechałem, po drodze natrafiłem na miejsce mogiły 19 Polaków zamordowanych przez hitlerowców, podczas ich konwojowania z obozu koncentracyjnego w lutym 1945 r. oraz na dwa miejsca postojowe. Co do tych miejsc postojowych to muszę tutaj wspomnieć, że pierwsze z nich o charakterze napisałbym „ogólnym”, na jednej z wiat posiadało informację „obiekt monitorowany”. Hm..., czyżby objęto tu dozorem osoby odpoczywające po trudach podróży. Drugie, nieco skromniejsze, ale zostało zaprojektowane z myślą o rowerzystach z wydzielonym kawałkiem terenu na postawienie rowerów. Nie ukrywam, że fakt istnienia takich miejsc na każdej z odbytych przeze mnie tras napawa mnie optymizmem, że w kraju tym myśli się o osobach uprawiających turystykę.
Kiedy dojechałem do Osia zrobiłem fotkę tamtejszemu kościołowi. Świątynia ta zbudowana została w latach dwudziestych XIX wieku o konstrukcji szachulcowej i gruntownie przebudowana 100 lat później z dobudowanym na pocz. XX wieku prezbiterium w stylu neogotyckim. Następnie udałem się do siedziby Parku aby otrzymać pieczęć w „Kocie” i po krótkiej rozmowie z przemiłą panią ruszyłem w dalszą drogę.
Przejeżdżając przez takie wsie jak Żur, Spławie i Wery dojechałem do Drzycimia, gdzie przede wszystkim postanowiłem „się zaprowiantować”, bo głód zaczynał mi coraz bardziej doskwierać. Zrobiłem sobie krótki postój za miasteczkiem i pojechałem dalej w kierunku Terespola Pomorskiego. Po drodze na wysokości miejscowości Wyrwa dostrzegłem budowlę zbudowaną w oparciu o charakterystyczny „mur pruski”, która do złudzenia przypominała młyn w Grucznie. Podjechałem bliżej i dostrzegłem od drugiej strony tej budowli jakby dwa korytka rzeki, łączące się w jedno zakończone czymś na wzór zapory. Jak się później okazało był to faktycznie młyn, którego jednak przeznaczenia nie udało mi się ustalić.
Za młynem przejechałem przez kolejny most na Wdzie i dojechałem do miejsca, gdzie skrótem przez las mogłem dojechać do Terespola. Wybrałem jednak wariant dłuższy przez wieś Sulnówko, ale i tak znalazłem się w miejscowości Kozłowo skąd udałem się w kierunku powyższego mostu na Wdzie. W sumie to zatoczyłem koło, ale zostało to nagrodzone napotkaniem ciekawego obiektu. Mianowicie za Kozłowem tuż pod wiaduktem kolejowym, znajduje się obelisk upamiętniający znalezienie 160 lat temu przez robotników kładących tory kolejowe, skały pochodzącej z kosmosu. Koło tego obelisku postawiono nawet ławeczki, aby siedzący na nich mogli podziwiać całkiem ładny widok, czyli stary wiadukt kolejowy pod którym przepływa rzeka Wda.
Kiedy już „nacieszyłem oko” tym widokiem kontynuowałem jazdę przez las w kierunku mostu na Wdzie i wróciłem do miejsca gdzie wybrałem dłuższy wariant trasy do Terespola. Oczywiście nie jechałem dalej do Sulnówka, tylko cofnąłem się tą samą drogą do lasu w kierunku wiaduktu kolejowego, a potem do Kozłowa i wreszcie znalazłem się Terespolu Pomorskim.
Jakie było moje zdziwienie, kiedy w poszukiwaniu kasy biletowej na terespolskim dworcu znalazłem informację, że bilety można kupić jedynie w pociągu. Niestety, ale budynek dworca w części kasowej był „zamknięty na cztery spusty”. Pozostała jego część była wykorzystywana jako mieszkania dla kilku rodzin. Pamiętam czasy (1991 rok) kiedy jako uczeń Technikum Kolejowego w Bydgoszczy i jednocześnie praktykant na stacji kolejowej w Laskowicach Pomorskich, niejednokrotnie przejeżdżałem przez Terespol i mógłbym przysiąc, że dworzec ten działał pełnią swej funkcjonalności. Teraz niestety, poza częściowo zamkniętym budynkiem dworcowym, dostrzegłem zaniedbane przejście podziemne na perony (ruch tu kiedyś musiał być całkiem duży) oraz sprawiające wrażenie kompletnie niepotrzebnych, wiaty kolejowe. Może przesadzam, ale kiedy zapytałem napotkaną kobietę (pewnie „mieszkanka” dworca) co tu się stało, odpowiedziała mi tylko, że miejsce to już 6 lat temu straciło na swoim znaczeniu. No cóż, szkoda tych starych budynków stacyjnych, biorąc pod uwagę fakt, że na opuszczony wyglądał również ten w Tleniu:( Optymistycznym akcentem było jednak to, że pociąg do Bydgoszczy przyjechał punktualnie i po trwającej 3 kwadranse podróży, dojechałem na miejsce.
Na koniec wypada podsumować ten miły „wypadzik” do Wdeckiego Parku. Ogólnie jechało się bardzo przyjemnie, bo cóż może być przyjemniejszego od widoku zalesionych obszarów i jak ja to nazywam „wiejskich klimatów” – powtarzając za Kochanowskim wsi spokojna, wsi wesoła. Pogoda przez większość trasy raczej dopisywała, tzn. było słonecznie i zachmurzyło się dopiero za Osiem, by popadać odrobinę przed Terespolem. Również same drogi sprzyjały komfortowej jeździe, chociaż z drugiej strony brakowało ścieżek rowerowych poza tą na odcinku Tleń-Osie. Z uwagi jednak na dość mały ruch samochodów nie przeszkadzało to w bezpiecznej jeździe. Ponadto udało mi się wreszcie przetestować na trasie dwie rzeczy. Mianowicie mój nowy nabytek nawigacyjny czyli smartfon-palmtop HTC HD2 wraz z zainstalowaną na nim mapą w systemie Kamap „Tucholski Park Krajobrazowy” (wyd. CartoMedia). Urządzenie sprawdzało się naprawdę świetnie, tzn. żadnych restartów czy zawieszeń przez całe 5 godzin działania. Ponadto dzięki funkcji oszczędzania energii (wygaszanie wyświetlacza), bateria została wykorzystana w 80%. Jest to naprawdę niezły wynik przy wyświetlaczu o wielkości 4,3” i rozdzielczości 800x480 pikseli. Mapa również mnie nie zawiodła. Można śmiało napisać, że dzięki niej jechało się jak po sznurku i w zasadzie korzystanie z niej przy tak dużym wyświetlaczu, czyni zbędnym korzystanie z mapy tradycyjnej.
Podsumowując, w drugiej połowie kwietnia planuję kolejny rajd po Wdeckim Parku Krajobrazowym, a dokładnie po jego części północnej.

Dworzec PKP w Wierzchucinie © karolxii

Jelenia Góra - chyba za daleko zajechałem;) © karolxii

Zielonka © karolxii

Parafia pw. św. Mateusza Apostoła i Ewangelisty w Zdrojach © karolxii

Wdecki Park Krajobrazowy - nareszcie !!! :))) © karolxii

Czasami było pod górkę © karolxii

Stacja kolejowa w Tleniu © karolxii

Widok na rzekę Wdę z mostu za Tleniem © karolxii

Pensjonat "Samotnia nad Wdą" © karolxii

Miejsce pamięci narodowej Polaków pomordowanych przez hitlerowców © karolxii

Takie miejsce powinno być przy każdym dłuższym szlaku © karolxii

Ścieżka rowerowa - kolejny miły akcent w drodze do Osia © karolxii

Kościół pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Osiu © karolxii

Siedziba Wdeckiego Parku Krajobrazowego © karolxii

... good. Nazwy miejscowości w Polsce bywają często bardzo dziwne. © karolxii

Drzycim © karolxii

Młyn w miejscowości Wyrwa-Młyn:) © karolxii

Widok na most kolejowy w Kozłowie © karolxii

Obelisk upamiętniający "lądowanie" meteorytu © karolxii

Dworzec PKP w Terespolu © karolxii

Pokaż trasę GPS

Rozpoczęcie sezonu 2012

Niedziela, 18 marca 2012 · dodano: 19.03.2012 | Komentarze 3

Przebieg trasy: Bydgoszcz-Bartodzieje, Ostromecko, Nowy Dwór, Czemlewo, Borki, Dębowiec, Czarże, Słończ, Rafa, Pień, Mozgowina, Ostromecko, Bydgoszcz-Bartodzieje.

Nadszedł wreszcie czas, aby w gronie klubowym otworzyć nowy sezon rowerowy 2012. Wycieczkę zaplanowaliśmy jak to zwykle bywa, na niedzielne przedpołudnie. Miejsce spotkania – dawny biurowiec „Romet-u”, godz. 9.00.
Przyjechało 15 osób, ale nie tylko z „TURKOLA”. Pojawił się Jarek z Mateuszem, trzech kolegów z toruńskiej „PRZYGODY” oraz jeszcze jeden kolega, którego personalia nie są mi znane. Ja niestety trochę się spóźniłem (obowiązki domowe) i do grupy dołączyłem na wysokości skrzyżowania Fordońskiej z Wyszogrodzką.
Zgodnie z wcześniej zaplanowaną trasą pojechaliśmy najpierw do Ostromecka, a potem dalej przez Nowy Dwór. Niestety, ale na tym odcinku zgubiliśmy Jarka z Mateuszem, bo jak się później okazało zawrócili do Ostromecka. Tak więc po trwającym kilkanaście minut postoju w oczekiwaniu na nasze zguby, kontynuowaliśmy naszą wycieczkę zgodnie z zaplanowaną trasą.
Przed skrętem z 551-ki na drogę do Czemlewa zatrzymaliśmy się i tutaj grupa nasza się podzieliła na tych mniej i bardziej wytrwałych. Ci pierwsi (5 osób – czyli połowa klubowego składu z tej wycieczki), postanowili sobie skrócić dystans naszego rajdu i pojechali drogą w kierunku Wałdowa Królewskiego. Szkoda, w końcu to była nasza impreza i zamiast "trzymać się w kupie" jak na klubowiczów przystało, pokazaliśmy jaką to jesteśmy "zżytą" ekipą. Tym bardziej, że "Przygodowcy", którzy do nas dołączyli, pojechali dalej w takim składzie w jakim przybyli na miejsce spotkania. Nie ma co, wstyd.
W szczególności nie spodobała mi się postawa naszego prezesa, który zamiast dać przykład, sam okazał się takim samym maruderem. Najlepsze jest to, że kiedyś miał do mnie pretensję, że zamiast jechać z klubem na kolejną cykliczną imprezę (nudną jak przysłowiowe flaki z olejem), wraz z Kajetanem chcieliśmy urozmaicić sobie repertuar naszych wycieczek i pojechać inną trasą niż do tej pory.
Tak więc w okrojonym składzie, ruszyliśmy drogą w kierunku Czemlewa by dojechać do miejscowości Błoto z zamiarem obejrzenia tamtejszego cmentarza mennonickiego. W Gzinie zrobiliśmy sobie kolejny postój przy miejscowym sklepie i tutaj dołączył do nas nasz klubowy kolega Boguś Matelski. W końcu dotarliśmy do celu naszej wycieczki czyli mennonickiej nekropolii.
Założony w XVIII wieku, zamknięty w 1945 roku, jest jednym ze śladów jaki pozostawili po sobie mennonici w naszym regionie. Przed długie lata obrastał „zieleniną” aż w końcu znaleźli się ludzie, którzy „wzięli sprawy w swoje ręce” i doprowadzili to miejsce do porządku. Prace odbywały się w trzech etapach (2003, 2009 i 2011 r.). Otoczony został płotem, a wejścia na jego teren „strzeże” drewniana brama, nad którą umieszczono napis w języku polskim i niemieckim: „wejście do spokoju”. Znajduje się tam ok. 30 nagrobków (inne źródła podają informacje o odsłonięciu 70-ciu), w większości już mocno podniszczonych. Po przekroczeniu bramy od razu widzimy teren otoczony łańcuchem i wyłożony betonowymi płytkami na którym znajduje się tablica informacyjna dotycząca historii cmentarza i kilka tablic nagrobkowych z II poł. XIX wieku – to chyba 1 z 3 kwater rodzinnych.
Tradycyjnie już zrobiliśmy kilka fotek i po ok. pół godzinnym zwiedzaniu wsiedliśmy na rowery i ruszyliśmy w kierunku Czarża. Dalej trasa prowadziła przez Słończ, Rafę i Pień, aż ponownie trafiliśmy do Ostromecka, gdzie nastąpiło „zakończenie rozpoczęcia”;). Kiedy jechaliśmy przez pałacowy park w Ostromecku spotkaliśmy pana Jerzego Świetlika, miejscowego przewodnika, którego miałem okazję poznać podczas zeszłorocznego Rajdu Honorowych Krwiodawców, kiedy to oprowadzał nas po tutejszych zabytkach. Całość zakończyła by się naprawdę optymistycznym akcentem, gdyby nie fakt, że jednemu z nas podczas powrotu do Bydgoszczy pękła rama.

Czekamy na Jarka © karolxii

Krótszą czy dłuższą trasą ...? W tym miejscu grupa się podzieliła. © karolxii

W drodze do Czemlewa © karolxii

"Postój posiłkowy" przy sklepie w Gzinie © karolxii

Nie brzmi zbyt zachęcająco © karolxii

Okolice wsi Borki © karolxii

Przed wejściem na teren cmentarza mennonickiego © karolxii

Widok na dawną nekropolię © karolxii

Kolejny widok cmentarza © karolxii

Pozostałości z bardzo starych nagrobków © karolxii

Czarże - widok na kościół i plebanię © karolxii

Okolice Pnia © karolxii

Ostromecko - zakończenie rajdu © karolxii

Pokaż trasę GPS