Przebieg trasy: Bydgoszcz-Bartodzieje, Ostromecko, Wałdowo Królewskie, Skłudzewo, Zamek Bierzgłowski, Bierzgłowo, Raciniewo, Dąbrowa Chełmińska, Nowy Dwór, Strzyżawa, Bydgoszcz-Bartodzieje.


Pierwsza w tym roku wycieczka rowerowa z serii "Odwiedzić stare kąty", serii zapoczątkowanej w 2016 roku. Padło na Zamek Bierzgłowski z racji niedosytu "Gotyk na dotyk".
Trasa bardzo podobna do tej sprzed roku, gdy do zamku wybrałem się wspólnie z Jarkiem. Kiedy dojechałem w okolice Rzęczkowa, do miejsca gdzie "asfaltówka" ze Skłudzewa przecina "pięćsetdziewięćdziesiątkęsiódemkę" stwierdziłem że w końcu muszę pojechać odcinkiem, będącym takim przedłużeniem drogi po której właśnie jechałem. Do tej pory zawsze obierałem kierunek "na Rzęczkowo" albo "na Zarośla Cienkie", czyli "prawym brzegiem" WTR. Niby to taki szczegół, ale do Zamku Bierzgłowskiego jeszcze nigdy tędy nie śmigałem. Jak się potem okazało, miałem okazję przez chwilę jechać czarnym szlakiem rowerowym "Po Dolinie Dolnej Wisły", który notabene kończy się przy zamku krzyżackim. W sumie to niezłe wyróżnienie dla tej budowli, skoro stanowi ona zakończenie jednego z dłuższych szlaków rowerowych w Polsce (480 km). A sama droga po początkowym asfaltowym odcinku, zamieniła się w niezbyt przyjazną "piachurską" dla cienkich opon trekkinga. Mimo to jechało się nią całkiem przyjemnie. Po prawej stronie las, a po lewej niewielkie gospodarstwa rolne, a dalej miałem już tylko zieleń po obu stronach;). Jednym słowem "widok-sielanka".
Przy zamku, tradycyjnie już postanowiłem zrobić sobie chwilowy postój, cyknąłem kilka fotek i ruszyłem w drogę powrotną do Bydgoszczy.
Wracałem najpierw ścieżką rowerową Toruń-Unisław, przy której pojawiło się nowe oznakowanie. Byłem również świadkiem słownej konfrontacji miedzy rowerzystą na szosowcu, a kobietą-kierowcą. Musiało chyba dojść do jakieś niewielkiej kolizji (na pierwszy rzut oka zarówno rower, jaki i samochód nie wyglądały na poobijanie), bo biker właśnie oświadczył tej pani, że zamierza wezwać policję w celu udowodnienia winy, a potem ustalić wysokość odszkodowania z tytułu pokrycia kosztów naprawy. Po raz kolejny przekonałem się, że rowerzysta nie jest bezpieczny nawet na ścieżce rowerowej, szczególnie jeżeli krzyżuje się z drogą na której dopuszczono ruch samochodowy.

Przebieg trasy: Bydgoszcz-Bartodzieje, BPPT, Emilianowo, Dobromierz, Prądocin, Piecki, Bydgoszcz-Bartodzieje.

Po nocnym testowaniu FJUŻYNA w warunkach miejskich, przyszedł czas na wypróbowanie go w trochę mniej sprzyjających warunkach, czyli w lesie, a dokładniej w Puszczy Bydgoskiej. Tym bardziej, że ostatnia moja wycieczka po tym kompleksie leśnym miała miejsce ponad roku temu. Do Puszczy chciałem dojechać standardową trasą, czyli z Bartodziei przez Bydgoski Park Przemysłowo-Technologiczny.
Do Parku wjechałem, nie jak to zwykle bywało od strony ul. Glinki, ale w sąsiedztwie bramy głównej dawnego "Zachemu" przy ul. Wojska Polskiego. Byłem ciekawy czy i tutaj zniesiono ogrodzenie, które tak szczelnie broniło dostępu na teren zakładów chemicznych. I tak też się stało, bo po dawnym ogrodzeniu zostały same słupy. Ciekawe czy istnieją jeszcze jakieś "rewiry", do których mimo likwidacji "Zachemu" mają dostęp tylko wybrani, a teren jest tak samo strzeżony jak dawniej.
Kiedy znalazłem się na terenie Puszczy rozpoczęło się typowe śmiganie pieszymi szlakami. Jechałem głównie "Wolnościowym" oraz "Komputerkiem", który doprowadził mnie do okolic Dobromierza. Stamtąd do "dwudziestkipiątki", a potem znowu była Puszcza i Jezioro Jezuickie, czyli "Piecki".
Jadąc wzdłuż jeziora dojrzałem zrujnowane budynki dawnego ośrodka PKP w Prądocinie. Zrobiłem sobie krótki postój nad brzegiem Piecek, tzn. na plaży, która w okresie letnim jest chyba bardziej zapełniona niż niejedna nad naszym "Bałtykiem". Powrót do Bydgoszczy znad jeziora częściowo czerwonym szlakiem do "dziesiątki, a potem dalej ul. Dąbrowa.
Małe podsumowanie:
Rower na trasie spisywał się znakomicie. Najbardziej jednak zadowolony jestem z moich nowych chwytów "rogowych". Możliwość zmiany ułożenia nadgarstków podczas jazdy w lesie, przyniosła chyba jeszcze lepsze efekty niż podczas jazdy miejskiej.
A w samej Puszczy nie dało się nie dostrzec dwóch pozytywnych zmian. Przede wszystkim oznakowanie szlaków. Wreszcie pojawiły się odpowiednie tabliczki, które nie tylko informowały na jakim aktualnie szlaku się znajdujemy, ale ile kilometrów pozostało do danej miejscowości/obiektu. W sąsiedztwie Jeziora Jezuickiego pojawiła się również tablica informacyjna, traktująca o szlakach pieszych w sposób kompleksowy. Nowe oznakowanie uwzględniło również nowo powstały szlak żółty o długości 16,9 km im. Błogosławionego Czesława Jóźwiaka, prowadzący z Brzozy do Nowej Wsi Wielkiej. Zauważyłem, że odnowiono również oznakowanie na drzewach.
Druga pozytywna zmiana to nowy punkt postojowy przy ul. Dąbrowa. Znajduje się on mniej więcej w połowie drogi między punktem w którym ulica ta dochodzi do "dziesiątki" z jednej strony, a z drugiej w którym łączy się z ul. Kętrzyńską na Glinkach.

Przebieg trasy: Bydgoszcz-Bartodzieje, Strzelce Dolne, Kozielec, Topolno, Luszkowo, Zbrachlin, Topolno, Grabowo, Włóki, Strzelce Górne, Jarużyn, Bydgoszcz-Bartodzieje.


Wczoraj wraz z moją Żoncią mieliśmy okazję oglądać jeden z odcinków programu z cyklu "Okrasa łamie przepisy". Jednak nie dlatego, że jestem fanem "pitraszenia", ale z uwagi na miejsce w którym Karol Okrasa prezentował swój kunszt kulinarny. Tym razem była to chata mennonicka i to nie ta słynna w Chrystkowie, ale w ... Luszkowie.
Hm ..., wydawało mi się, że znam większość co ciekawszych obiektów w moim województwie, ale chyba jednak nie do końca. W każdym razie stwierdziłem, że muszę nadrobić te zaległości i udać się do Luszkowa, aby zobaczyć tą chatę.
Przez większy odcinek dzisiejszej trasy, jechałem dobrze znaną mi drogą do Topolna. Kiedy dojechałem do "dwieścieczterdziestkiósemki", odbiłem w lewo w kierunku Zbrachlina. Po chwili zatrzymałem się przy Jeziorze Topólno w celu zrobienia fotki, a potem skręciłem w prawo na drogę, która miała mnie zaprowadzić prosto do chaty. Najpierw jednak minąłem Jezioro Luszkowskie, a następnie jakieś pola, które bardziej przypominały pustynię, niż glebę na której można cokolwiek uprawiać.
Kiedy dojechałem do chaty, zostałem "przywitany" przez straszliwie hałasującego kundla, który z pewnością dostrzegł we mnie intruza. Myślałem, że za chwilę spotkam właściciela tego obiektu, który poświęci mi przysłowiową "chwilę" i opowie trochę o tym obiekcie, ale najwyraźniej musiał chwilowo opuścić swoje gospodarstwo. Nie mam zwyczaju naruszania prawa prywatności czyjejś posesji i dlatego nie wjechałem na teren, gdzie stał interesujący mnie obiekt. Tym bardziej, że wciąż szczekający kundel nie odstępował mnie na krok i skutecznie zniechęcił mnie do zwiedzenia tego miejsca. Na szczęście parę metrów przed chatą znajdowało się inne gospodarstwo, przy którym spotkałem starszego i bardzo miłego pana, który najpierw próbował uspokoić to hałaśliwe zwierze, a potem zachęcił mnie abym jednak wjechał na teren obiektu i zrobił kilka zdjęć. Oczywiście skorzystałem z tej możliwości, bo w końcu po to tu przyjechałem.
Gdybym nie obejrzał tego programu z Okrasą w roli głównej, to nigdy bym nie powiedział, że obiekt który był celem mojej eskapady ma coś wspólnego z mennonitami. Przede wszystkim brakowało mi w nim typowych cech, jakimi są konstrukcja szkieletowa budynku oraz podcień wraz ze spadzistym dachem. W niczym nie przypominał chaty z Chrystkowa ani tych, które można spotkać na szlaku "Domów Podcieniowych". Ot, zwykła sobie drewniana chatka z ceglanymi kominami i dachem krytym strzechą, zrewitalizowana w (jak to mówią współcześni) "oldskulowym stylu". A może po prostu moja wiedza na temat budownictwa mennonitów nie jest na tyle rzetelna, aby móc wypowiadać się w tej kwestii.
W każdym razie "cyknąłem" parę pamiątkowych fotek z tego miejsca i ruszyłem w drogę powrotną do domu, odprowadzany na krótkim odcinku przez hałaśliwego kundla, którego z wielką ochotą chciałem potraktować gazem.
Wracając do Bydgoszczy postanowiłem jechać przez Włóki. Chciałem zobaczyć jak daleko zaszły prace remontowe przy zabytkowym kościółku p.w. Świętej Magdaleny.